THE SWORD OF DOOM

Godina izlaska: 1966
Režija: Kihachi Okamoto
Scenario: Shinobu Hashimoto
Uloge: Tatsuya Nakadai, Hyoma Utsuki, Toshiro Mifune…

Ovaj film Kihachi Okamota možemo tumačiti kao vježbu u apsurdnom nasilju, prateći put jednog nihilističnog samuraja od ubistva nevinog starca do finalnog obračuna koji liči na probu za uništenje svijeta u kojoj glavni lik u ekstazi siječe svoj put kroz neograničen broj neprijatelja.

Akira Kurosawa je smatran John Fordom japanskih samurajskih drama, ukoliko je to slučaj onda je Kihachi Okamoto,  Samuel Fuller samurajskog filma. Specijalista za akcijske filmove, koji stavlja poseban akcent na nasilje i neobrađenu karakterizaciju likova, Okamoto se dokazao u kasnim 1960-im s filmovima kao što su Samurai Assassin (1965), Kill! (1968) i Zatoichi Meets Yojimbo (1970). U svim ovim filmovima kao i u The Sword of Doom glumio je Toshiro Mifune koji je često surađivao sa Kurosawom.

The Sword of Doom se smatra njegovim remek djelom, kada ja izašao 1967 podijelio je kritičare jer su mnogi očekivali više poetsku dramu u stilu Kurosawe ili možda neko dublje istraživanje bushida(kod po kojem samuraji žive). Mnogi su bili odbijeni nasiljem u filmu s obzirom da finale filma sadrži neke od najnasilnijih scena u historiji filma. Radnja je na prvi pogled jednostavna, pratimo priču Ryunosukea(Tatsuya Nakadai), samuraja kojeg svi mrze zbog njegovog divljaštva i neposlušnosti prema zakonu. Ryunosuke je prognanik koji preživljava tako što izvršava naručena ubistva političkih ličnosti. On živi u strahu od osvete koju je pokrenuo njegov već mrtvi otac, kao i brat njegove posljednje žrtve, a onaj koji mu najviše straha u kosti tjera je Toranosuke Shimada (Toshiro Mifune) jedina osoba koja ga možda i može pobjediti u duelu.

Ono što ističe film je Okamotova režija kao i Nakkadaina predstava glavnog lika. Njegov Ryunosuke("čovjek iz pakla" kako ga naziva jedan lik tijekom filma) je jedan od najprepoznatljivijih filmskih psihopata, pasivno-agresivan s nepresušivom željom za krvoprolićem, a njegov već pomenuti najjači "neprijatelj" je sušta suprotnost, pažljivi i introspektivni samuraj koji predstavlja filmovu savjest.

Filmova nepopustljiva ljepota maestralno režiranih borbi koja svoj vrhunac nalazi u finalu, u kojem smo svjedoci hiljadu i jednog načina za ubiti ili osakatiti protivnika mačem. Ta sekvenca ipak ne predstavlja jeftinu ilustraciju već suštinu onoga što je film postao. Ljudska mašina za ubijanje, zaslijepljena i uprljana vlastitom krvlju postaje nešto više, sila prirode čiji je cilj uništenje. Neupitna ljepota sekvence se ne može odvojiti od zastrašujućih prizora koje vidimo, u tim trenucima izopačenost glavnog lika preuzima kontrolu nad filmom. Okamoto je trebao snimiti nastavak filma, ali nije šta je i bolje, jer kako bi uopšte mogao nadjačati zadnji freeze-frame kadar u kojem je Ryunosuke uhvaćen u pola svog pohoda u klanju bezbrojnih protivnika?

By: Šime